Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα για όλους μας. Η πανδημία, η οικονομική κρίση, οι πολεμικές επιχειρήσεις … όλα είχαν αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχολογία μας. Η ενδοοικογενειακή βία αυξήθηκε όπως και το κλίμα αβεβαιότητας, έτσι το άγχος έφθασε στα κόκκινα… Το bulling μεταξύ των παιδιών αυξήθηκε θεαματικά, κάποιες εγκληματικές ενέργειες έγιναν ιδιαίτερα ειδεχθείς και οι κακοποιήσεις των ζώων αυξήθηκαν.
Η ψυχολογία όλων μας επιβαρύνθηκε και η κατάθλιψη άρχισε να χτυπά πολλές πόρτες. Τα παιδιά που είναι ιδιαίτερα ευάλωτα γίνονται δέκτες αρνητικών συμπεριφορών και πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες που έχουμε έναντι αυτών.
Η αγαπημένη μας Ράνια Θρασκιά, γνωστή δημοσιογράφος και παρουσιάστρια έχει δημιουργήσει το Κέντρο Προσωπικης και Οικογενειακής Εξέλιξης στην Αθήνα. Μας προκαλεί να σκεφτούμε τρόπους ώστε να φωτίσουμε τη ζωή των παιδιών μας, τη δική μας και των γύρω μας.
Ας αφουγκραστούμε τις σκέψεις και τα λόγια της.
«Υπάρχουν πολλοί και σοβαροί λόγοι που φτάσαμε ως εδώ, αλλά μικρότερη αξία έχει αυτήν τη στιγμή η εξήγηση.
Αυτό που επείγει είναι επιτέλους να βγούμε ξανά από τις σπηλιές, εμείς οι άνθρωποι. Από την σπηλιά του μυαλού μας, από τα βαριά στερεότυπα, από τις φονικές νοοτροπίες που στραγγαλίζουν ζωές, που συρρικνώνουν την ευτυχία, που ποδοπατούν την καλοσύνη.
Καιρός να αναλάβουμε την ευθύνη μας, όλοι οι ενήλικες.
Γονείς, φροντιστές, συγγενείς, εκπαιδευτικοί, νονοί, φίλοι, γείτονες. Με όποιον τίτλο αγγίζουμε τη ζωή ενός παιδιού έχουμε ευθύνη τεράστια και αυτό είναι τιμή και δώρο ανεκτίμητο.
Μην λερώνεις τη ζωή τους με φόβο, με φθόνο, με δυσλειτουργικές συμπεριφορές και “απόψεις”.
Δεν είναι στην διακριτική μας ευχέρεια να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους.
Δεν είναι “όπως το βλέπει κανείς” πώς θα ζήσει τη ζωή του ο κάθε άνθρωπος.
Τι θα πιστεύει, τι θα φοράει, ποιον θα ερωτεύεται. Είναι θέσφατο δικαίωμά του.
Μην πεις στο παιδί κάτι διαφορετικό. Μην το λερώνεις επειδή εσύ τρομάζεις με ότι δεν σου μοιάζει. Μην του πεις να χτυπήσει, να βρίσει, να κρίνει, να χλευάσει.
Πες του να αγαπάει, να κατανοεί, να δείχνει συμπόνια, ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη.
Μην το βάζεις να μολύνει τον κόσμο, γιατί σε εκείνον θα κατοικήσει, γιατί απλά θα λερωθεί και το ίδιο.
Αν εσύ φέρεις παιδικά τραύματα, ζήτα βοήθεια.
Αν πονάς, ζήτα αγκαλιές.
Αν νιώθεις θλίψη, πες το δυνατά μέχρι να ακουστείς.
Αν μισείς τους ανθρώπους, συγχώρεσε τον εαυτό σου και βρες την κατάλληλη για σένα ψυχοθεραπεία.
Έχεις τόσες θετικές επιλογές!
Μην τις αγνοείς και φορτώνεις τα αδιέξοδά σου στο παιδί σου, στο/στη σύντροφό σου, στα ζώα, στην κοινωνία που ασφυκτιά…
Που δένει τη θηλιά στο λαιμό ενός (ακόμα) 15χρονου και τον πνίγει.
Που εξαναγκάζει έναν συνάνθρωπό μας να εξαφανιστεί.
Που τρομοκρατεί ότι δεν της μοιάζει.
Που απειλεί με θάνατο ηθικό όποιον τολμά να ζήσει συμβατά με την ψυχή του.
Γιατί πρέπει να σου μοιάζω;
Γιατί πρέπει να ζούμε ζωές καρμπόν;
Ποιος κερδίζει όταν ο διπλανός του υποφέρει;
Ποιος χαίρεται όταν ένα παιδί δεν θέλει να ζήσει;
Δεν γίνεται πιο κάτω από εδώ…
Θέλει τόλμη η αλλαγή, και ανάληψη ευθύνης.
Θέλει πολιτικές αποφάσεις.
Εδώ και τώρα.
Μα πάνω από όλα, θέλει ΑΓΑΠΗ.»
Ας αφυπνιστούμε όλοι λοιπόν.
Από τη δημοσιογράφο Σίσσυ Νίκα
