Μετά τον πρώτο χρόνο της ζωής τους τα νήπια αρχίζουν να γίνονται ολοένα και πιο ανεξάρτητα. Σταδιακά ξεκινούν να τρώνε, να πίνουν και να παίζουν μόνα τους, έστω και αδέξια.
Στην ηλικία των 2 περίπου ετών αρχίζουν να προβάλλουν τα «θέλω» τους με πιο έντονο τρόπο και δεν συμβιβάζονται καθόλου εύκολα αφού ακόμα δεν διαθέτουν την ικανότητα να συνδέσουν το αίτιο με τη συνέπεια. Παράλληλα δεν έχουν ακόμα αναπτύξει τη λεκτική επικοινωνία σε τέτοιο βαθμό που να μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με λέξεις.
Έτσι, όταν τα παιδιά διανύουν την ηλικία των 2-4 ετών οι γονείς πρέπει να εξοπλιστούν με υπομονή για να αντιμετωπίσουν με ψυχραιμία τις κρίσεις θυμού τους.
Κάθε παιδάκι είναι διαφορετικό ως προς τη σωματική και διανοητική του ανάπτυξη για αυτό και ο τρόπος αντιμετώπισης των κρίσεων θυμού ποικίλει. Ο χρόνος και ο τόπος κατά τους οποίους λαμβάνει χώρα η κρίση παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο.
Είναι σημαντικό να παρατηρούμε τη συμπεριφορά των παιδιών μας ώστε να εντοπίσουμε αν οι εκρήξεις θυμού ακολουθούν κάποιο μοτίβο, αν δηλαδή έχουν κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Για παράδειγμα πότε συμβαίνουν οι περισσότερες κρίσεις ; Το απόγευμα που ενδέχεται να είναι κουρασμένο; Όποτε βρίσκεται μαζί με άλλα παιδάκια; Όταν περιβάλλεται από κόσμο; Όταν πεινάει; Όταν βρίσκεται σε περιβάλλον με πολλά οπτικά ή ακουστικά ερεθίσματα; Αν καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα είναι πιο εύκολο να αποφεύγουμε τις καταστάσεις που μπορεί να του προκαλούν θυμό αλλά και να είμαστε σε εγρήγορση όταν δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε.
Όταν το παιδί μας εκδηλώσει ένα έντονο επεισόδιο θυμού στο σπίτι, η κατάσταση είναι πιο διαχειρίσιμη σε σχέση με την περίπτωση που βρισκόμαστε σε κάποιο μέρος με κόσμο εφόσον εκεί έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα περίεργα βλέμματα των παρευρισκόμενων αλλά και την επικριτική ή επεμβατική τους στάση κάποιες φορές. Σε κάθε περίπτωση αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να εστιάσουμε στο παιδί μας και να μην μας απασχολεί τί σκέφτονται οι γύρω μας.
Υπάρχουν κάποιοι τρόποι για να καθησυχάσουμε το παιδί μας ανάλογα με την περίπτωση. Αν για παράδειγμα θέλει κάτι από το σούπερ μάρκετ ή το κατάστημα παιχνιδιών και εμείς δεν θέλουμε να του το αγοράσουμε, απομακρύνουμε γρήγορα και ήρεμα το παιδί από το σημείο και το μεταφέρουμε σε κάποιο μέρος που έχει λιγότερα ερεθίσματα. Εκεί, δοκιμάζουμε να το αγκαλιάσουμε σφιχτά και αν δεν σταματήσει το αφήνουμε να συνεχίσει για λίγο ακόμα χωρίς να το κοιτάμε. Ακόμα καλύτερα, φεύγουμε από το οπτικό του πεδίο αλλά το προσέχουμε διακριτικά. Αν αντιληφθεί την απουσία μας ίσως νιώσει ότι το ξέσπασμά του δεν έχει αντίκρισμα και είναι πολύ πιθανόν να σταματήσει. Γενικά, όταν το παιδί μας βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση δεν μας ακούει και συνεπώς δεν έχει νόημα να του μιλάμε, να το μαλώνουμε ή να το νουθετούμε.
Μεγαλώνοντας, οι κρίσεις θυμού θα γίνονται ολοένα και πιο αραιές οπότε προς το παρόν ας οπλιστούμε με υπομονή και αποφασιστικότητα!
