Γεννιόμαστε µε προσωπικά χαρακτηριστικά και σιγά σιγά κατά τη διάρκεια των παιδικών µας χρόνων, µε την επίδραση του περιβάλλοντός µας διαµορφώνουµε συνήθειες, το χαρακτήρα µας και τη νοοτροπία µας, που καθορίζουν τις προτεραιότητες, τις επιλογές µας και εντέλει τις πράξεις µας, δηλαδή τη ζωή µας.
Δικαίως στη σηµερινή εποχή πολλοί άνθρωποι διαµαρτύρονται για τους γονείς τους.
Οι γονείς µας φταίνε για τον «κακό µας χαρακτήρα» και οι πολιτικοί µας για την «κακή µας νοοτροπία».
Βρήκαµε επιτέλους τους υπευθύνους για τα προβλήµατα που έχουµε και τη δυσαρέσκεια που τα συνοδεύουν.
Τι μας συμβουλεύει ο Αριστοτέλης;
Όταν έχουµε πια ενηλικιωθεί και περάσουµε και την πρώτη νεότητά µας που µας κυριεύουν τα συναισθήµατα, που είναι δύσκολο να τα χαλιναγωγήσουµε, τότε ήρθε η ώρα της αναδόμησης.
Εφόσον και µόνο εφόσον το θέλουµε, ήρθε η ώρα να σκεφτούµε, να επιλέξουµε και να διαµορφώσουµε το χαρακτήρα και τη νοοτροπία που εµείς επιθυµούµε.
Αυτό σηµαίνει, δηλαδή, ότι ωριµάσαµε. Όχι ότι µεγαλώσαµε. Το σίγουρο είναι ότι είμαστε νέοι μόνον μια φορά, αλλά μπορούμε να είμαστε ανώριμοι για πάντα…
Με το µεγάλωµα δεν έρχεται απαραίτητα και η ωριμότητα. Μπορεί να µεγαλώνουµε αλλά να µην ωριµάσουµε ποτέ!
Το βασικό στοιχείο ωριμότητας είναι ότι αντιλαµβανόµαστε, πλέον, πως ο τρόπος που αντιµετωπίζαµε ως τώρα τη ζωή µας, µε οδηγό µας δηλαδή, τα συναισθήµατα, συνήθως δεν µας οδήγησε σε καλά αποτελέσµατα.
Μετά από αυτή τη διαπίστωση το µόνο που µένει είναι η συλλογή δικαιολογιών του είδους:
«Ο µπαµπάς µου φταίει που είµαι… Η µαµά µου φταίει που έκανα… Αργότερα ο σύντροφός µου φταίει που δεν… και αν… θα… Η κοινωνία φταίει που έχει τόσους πειρασµούς… Η κοινωνία φταίει που έχει τόσους περιορισµούς… Η δουλειά µου φταίει που δεν είναι ηµιουργική ή η δουλειά µου φταίει που δεν µου αποφέρει πολλά χρήµατα…».
Γενικά κάποιος άλλος φταίει, εκτός από εµάς, προκειµένου να απαλύνουµε τον πόνο της δυσαρέσκειάς µας ή ακόμα και της μη αποδοχής που βιώνουμε από τους άλλους.
Είναι πολύ εύκολο να µας παρασύρει η καθηµερινότητα, σε µονοπάτια που έχουµε κληρονοµήσει και είναι λανθασµένα.
Ας μην ξεχνάμε ότι μια από τις πιο σημαντικές φάσεις της ωριμότητας είναι η ανάπτυξη από τον εγωκεντρισμό, στην κατανόηση των σχέσεων με τους άλλους. Ένας άνθρωπος δεν είναι ώριμος μέχρι να έχει τόσο την ικανότητα όσο και την προθυμία να δει τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους, και να συμπεριφέρεται στους άλλους όπως θα ήθελε να συμπεριφέρονται σε αυτόν.
Άλλωστε το να αντέχεις την ήττα με αξιοπρέπεια, να υπομένεις την κριτική με ψυχραιμία, να δέχεσαι τιμές με μετριοφροσύνη- όλα αυτά είναι ενδείξεις ωριμότητας και μεγαλείου»
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε ότι με την ανευθυνότητα και την ανωριµότητα τη δική µας ζωή, τη µία και µοναδική, χαραµίζουµε και όχι των άλλων…
Από την Φένια Τσανάκα, αρχιτέκτονα -συγγραφέα του βιβλίου «Ανακαινίζω τη ζωή μου, με αρχιτέκτονα τον Αριστοτέλη» Εκδόσεις Αρμός