Οι κολικοί των νεογέννητων είναι μια πολύ συνηθισμένη κατάσταση την οποία οι περισσότεροι γονείς λίγο-πολύ καλούνται να αντιμετωπίσουν. Ξεκινούν κατά κανόνα μετά τη δεύτερη εβδομάδα από τη γέννηση του βρέφους, κορυφώνονται στην έκτη εβδομάδα και σταματούν όταν το μωρό γίνει τριών μηνών.
Εκδηλώνονται με έντονο κλάμα, γκρίνια ή ανησυχία, συνήθως κατά τις απογευματινές και βραδινές ώρες και διαρκούν από μία ως και αρκετές ώρες.
Κατά τη διάρκεια των κρίσεων το μωρό μοιάζει απαρηγόρητο και οι γονείς ανήμποροι να το βοηθήσουν. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες μέθοδοι που αν τις εφαρμόσουμε ενδέχεται να βελτιωθεί η κατάσταση.
- Χρησιμοποιούμε ειδικά μπιμπερό που δεν επιτρέπουν την κατάποση του αέρα από το μωρό την ώρα του ταΐσματος. Αν θηλάζουμε, τοποθετούμε το μωρό μας σε σωστή θέση για να εφαρμόζει αεροστεγώς το στόμα του στη θηλή ώστε να μην επιτρέπεται στον αέρα να περάσει. Χωρίς να περνάει αέρας στο πεπτικό σύστημα του βρέφους δεν δημιουργείται φούσκωμα.
- Μετά από κάθε γεύμα, τοποθετούμε το βρέφος ψηλά στον ώμο μας και το χτυπάμε απαλά στην πλάτη μέχρι να ρευτεί και να αποβάλλει τον περίσσιο αέρα από το στομάχι του.
- Κάθε απόγευμα, πριν από την ώρα που τυπικά ξεκινάει η κρίση κολικού, κάνουμε ένα ζεστό μπανάκι στο μωράκι μας και του κάνουμε μασάζ στην κοιλίτσα με ειδικό λαδάκι. Εκτελούμε κινήσεις σε σχήμα «Π» περιμετρικά του ομφαλού, ξεκινώντας από την δεξιά κάτω πλευρά της κοιλίτσας του και καταλήγοντας στην αριστερή (όπως η πορεία του παχέος εντέρου). Μετά από κάθε 3 «Π» λυγίζουμε τα ποδαράκια του μωρού και τα πιέζουμε απαλά προς την κοιλιά του. Έτσι το βοηθάμε να αεριστεί και να ανακουφιστεί.
- Προσπαθούμε κατά τη διάρκεια των κολικών να αποσπάσουμε την προσοχή του μωρού μας με κάποιον μονότονο θόρυβο όπως ηλεκτρική σκούπα ή απορροφητήρα ή να το πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο, ιδανικά, πριν την κορύφωση της κρίσης.
- Με τη σύμφωνη γνώμη του παιδιάτρου μας αγοράζουμε από το φαρμακείο ειδικές σταγόνες ανακούφισης ή δίνουμε στο μωρό μας ένα καταπραϋντικό ρόφημα όπως γλυκάνισο ή χαμομήλι.
