Πολλές φορές η είσοδος του παιδιού μας στην προεφηβεία, κάπου ανάμεσα στα 9-12 έτη του, αποτελεί πιο ισχυρό σοκ για εμάς του γονείς από την ίδια την εφηβεία. Και αυτό γιατί δεν μπορούμε εύκολα να δεχτούμε ότι το μέχρι τώρα υπάκουο και συνεργάσιμο παιδάκι μας αρχίζει μέρα με τη μέρα να αμφισβητεί τα πάντα, να έχει άποψη για θέματα που δεν χρειάζεται να το απασχολούν ακόμα, να επιμένει ότι έχει πάντα δίκιο και να ισχυρίζεται ότι δεν το καταλαβαίνουμε. Τί κάνουμε και τί αποφεύγουμε να κάνουμε λοιπόν για προσαρμοστούμε όλοι πιο ομαλά στη νέα καθημερινότητα;
Δεν αισθανόμαστε απόρριψη από την ανεξαρτησία που προσπαθούν να αποκτήσουν. Είναι μια φυσιολογική διαδικασία και συμπεριφορά που δεν έχει ως στόχο εμάς προσωπικά. Προσπαθούμε να είμαστε διακριτικοί και υπομονετικοί.
Αφιερώνουμε χρόνο στο παιδί μας. Το να περνάμε χρόνο με το παιδί μας κάνοντας πράγματα που αγαπάμε, χωρίς να ρωτάμε πολλά και χωρίς να συζητάμε για προβλήματα, είναι κάτι που συντελεί στο να διατηρηθεί η σχέση μας φιλική και ήρεμη
Δοκιμάζουμε την έμμεση προσέγγιση. Οι ευθείς ερωτήσεις που μέχρι τώρα δεν το ενοχλούσαν είναι πιθανόν να αρχίσουν να το ενοχλούν και να τις εκλαμβάνει ως ανάκριση. Για αυτό θα πρέπει να βρίσκουμε πιο πλάγιους τρόπους προκειμένου να εκμαιεύουμε τις πληροφορίες που θέλουμε.
Δεν είμαστε υπερβολικά επικριτικοί. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από όρια, όμως δεν πρέπει να τα επικρίνουμε υπερβολικά κάθε φορά που τα ξεπερνούν. Η συζήτηση σε κλίμα κατανόησης είναι η καλύτερη αντιμετώπιση. Ωστόσο, είναι σημαντικό να συμφωνηθεί ότι αν η απρεπής συμπεριφορά επαναληφθεί θα υπάρξουν συνέπειες.
Δεν φοβόμαστε να συζητήσουμε για το σεξ και τα ναρκωτικά. Είναι θέματα που έτσι και αλλιώς θα συζητήσουν με τους συνομηλίκους τους. Είναι καλύτερα λοιπόν να έχουν λάβει τη σωστή ενημέρωση από εμάς παρά να πάρουν λανθασμένα μηνύματα και πληροφορίες από τον φιλικό τους περίγυρο.
