Ακόμα και στην άκρη της γης το κρασί, το δώρο του Διονύσου στους ανθρώπους, μεγαλουργεί. Οι αμπελώνες της Νέας Ζηλανδίας αναπτύσσονται χάρη στην επιμονή των αμπελουργών και τα κρασιά είναι εκλεκτά χάρη στην υπερπροσπάθεια των οινοποιών, σε συνδυασμό με τις σύγχρονες οινικές τεχνικές που εφαρμόζονται.
Ας μην ξεχνάμε ότι η οινοποιία στη Νέα Ζηλανδία μετρά μόλις 20 χρόνια. Τα κρασιά έχουν μοναδικούς οργανοληπτικούς χαρακτήρες με βαθύ χρώμα, πληθωρική μύτη, στόμα πλούσιο και μεγάλης διάρκειας ισορροπημένη επίγευση.
Στην ανατολική πλευρά της οροσειράς των νοτίων Άλπεων, που διατρέχουν το Νότιο νησί, και την προστατεύουν έτσι από τους αέρηδες, στην περιοχή του Μάρλμπορο (Marlborough), η λευκή γαλλική ποικιλία σταφυλιού Sauvignon blanc έχει σα «φύλακα-άγγελο» ένα γηγενές είδος γερακιού, το οποίο οι αμπελουργοί αποφάσισαν να το εκτρέφουν σαν οικόσιτο στα αμπέλια τους, και το εκπαιδεύουν προκειμένου να προστατεύσουν τον αμπελώνα τους από τις επιδρομές των πουλιών, των τρωκτικών αλλά και των αρπακτικών που «εξαφανίζουν» τα σταφύλια.
Ξύλινοι πάσσαλοι είναι διεσπαρμένοι στον αμπελώνα και το κάθε γεράκι έχει τη δική του περιοχή που ελέγχει από το παρατηρητήριό του.
Η αρχή έγινε στη μακρινή Νέα Ζηλανδία αλλά γεράκια εκπαιδεύονται για τον ίδιο λόγο στη Γαλλία, στην Ιταλία και την Καλιφόρνια.
Λέτε να τα δούμε σύντομα και στους ελληνικούς αμπελώνες.
Άλλωστε οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με την εκπαίδευση των γερακιών και ακολούθησαν οι Μογγόλοι, οι Άραβες και αργότερα οι υπόλοιποι. Το κυνήγι με τα γεράκια είναι στην Ελλάδα απαγορευμένο εκτός ειδικών περιπτώσεων όπως τα αεροδρόμια.
Το περίεργο είναι ότι ενώ τα περισσότερα αρπακτικά είναι μοναχικά, τα γεράκια κυνηγούν σε ομάδες, με τα θηλυκά να είναι ισχυρότερα των αρσενικών λόγω μεγέθους και χαρακτήρα.
Το πέταγμά τους είναι εντελώς αθόρυβο, έτσι το θήραμα αιφνιδιάζεται και ο πομπός που έχουν στο σώμα τους μας προσδιορίζει την ακριβή τοποθεσία τους.
Η οπτική οξύτητα ενός γερακιού είναι οχτώ φορές ανώτερη από του ανθρώπου, επιτρέποντάς του να διακρίνει ακόμα και την πιο μικρή λεία από πολλά χιλιόμετρα μακριά. Με οξυμένες αισθήσεις τα γεράκια είναι δυνατοί θηρευτές ακόμα και με απόλυτο σκοτάδι.
Όσον αφορά την εκπαίδευσή τους, το άγριο αρπακτικό μαθαίνει σταδιακά να έρχεται στο γάντι, να τρώει, να φεύγει και να επιστρέφει με το σφύριγμα από όπου και αν βρίσκεται.
Κατόπιν συνηθίζει να στέκει στους ξύλινους πασσάλους και να είναι μαζί με την παρέα του άγρυπνος φρουρός.
