Όλα έχουν πάει ρολόι… Βρήκατε την κατασκήνωση που ψάχνατε για το παιδί, βρήκατε και φίλους να πάνε παρέα, ετοιμάσατε όλα τα απαραίτητα, το σακβουαγιάζ βρίσκεται ήδη δίπλα στην πόρτα και το παιδί σας δεν κρατιέται από τη χαρά του.
Μα αφού τα έχετε κάνει όλα όπως τα σχεδιάσατε, γιατί φυτρώνει αυτό το μικρό σποράκι της ανησυχίας; Η πρώτη φορά που το παιδί θα πάει κατασκήνωση ίσως να μην είναι μια εύκολη και απλή απόφαση, κυρίως για εμάς τους γονείς.
Πάρτε μια ανάσα και ας τα πάρουμε όλα από την αρχή:
Είναι το παιδί μου έτοιμο;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι μια. Συνήθως τα παιδιά μετά τα 7-8 τους χρόνια έχουν όλες τις δεξιότητες που χρειάζονται για να μείνουν μόνα τους στο προστατευμένο περιβάλλον μιας κατασκήνωσης. Αν το παιδί σας κοιμάται μόνο του το βράδυ, ξέρει να ντύνεται, να δένει τα κορδόνια του και να κάνει μπάνιο, η πρώτη απάντηση στην ερώτηση έχει ήδη δοθεί.
Αν τώρα το παιδί είναι ψυχολογικά έτοιμο, αυτό θα σας το δείξει με τη στάση του. Είναι λογικό να έχει αγωνία, αν όμως η χαρά και η ανυπομονησία του είναι μεγαλύτερες, έχετε και μια δεύτερη απάντηση.
Είμαι εγώ έτοιμη;
Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Η ερώτηση «έκανα καλά;» αλλά και μικρές δεύτερες σκέψεις σας βασανίζουν και είναι φυσιολογικό. Και αν μοιραστείτε τις αγωνίες σας με άλλες μαμάδες θα διαπιστώσετε πως και εκείνες το ίδιο νιώθουν.
Τις περισσότερες φορές δεν είναι το παιδί που διστάζει να αποχωριστεί το σπίτι του αλλά η μητέρα που διστάζει να αποχωριστεί το παιδί της. Όμως, η κατασκήνωση είναι μια απίστευτη εμπειρία για τα παιδιά για την οποία αξίζει να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και να παρακάμψουμε τις δεύτερες σκέψεις. Το παιδί μας εκεί:
-Μαθαίνει να συνεργάζεται και να λειτουργεί σαν ομάδα με παιδιά που δεν μοιράζεται την καθημερινότητά του.
-Γι αυτό χρειάζεται να βρει λύσεις, να πάρει αποφάσεις αλλά και να βάλει μπροστά τις ανάγκες του και να γίνει πιο ανεξάρτητο, μάθημα πολύτιμο για τη ζωή του ως ενήλικας.
-Αποκτά νέους φίλους τους οποίους δεν θα συναντούσε στη ζωή του στο σχολείο ή στο σπίτι.
Και ήρθε η μέρα της εγκατάστασης!
Είναι σημαντικό για το παιδί μας να μην του μεταφέρουμε τους φόβους και τις αγωνίες μας. Του δείχνουμε τη χαρά μας που πήρε τη μεγάλη απόφαση, μένουμε στην κατασκήνωση όσο χρόνο θεωρούμε απαραίτητο για το παιδί (και όχι για εμάς) και αποχωρούμε διακριτικά αποφεύγοντας τις επίσημες “σκηνές αποχωρισμού”.
Και αν τελικά θέλει να φύγει;
Είναι εξαιρετικά συνηθισμένο και αναμενόμενο τις πρώτες μέρες ένα παιδί – ειδικά αν πηγαίνει στην κατασκήνωση για πρώτη φορά – να του λείπουμε και να το εκφράζει όταν μας μιλάει στο τηλέφωνο ή όταν μας βλέπει. Τι μπορούμε να κάνουμε;
Σίγουρα όχι να του προτείνουμε αμέσως να το πάρουμε. Αρχικά θα πρέπει να βάλουμε ένα φρένο στη δική μας ανησυχία ιδίως όταν αυτή εκφράζεται μέσα από ερωτήσεις προς το παιδί όπως “έφαγες;”, “κοιμήθηκες;”, “έκανες μπάνιο σήμερα”.
Είναι πιο βοηθητικό να κρατάμε μια πιο θετική στάση και να ρωτάμε πράγματα ευχάριστα για την καθημερινότητα, για τα παιχνίδια που παίζουν, για τους φίλους, για το μπάνιο στη θάλασσα. Αν δείξουμε στο παιδί τη θετική μας στάση, του περνάμε το μήνυμα πως εμπιστευόμαστε το περιβάλλον της κατασκήνωσης και πως μπορούν να το εμπιστευθούν και εκείνα.
Αν όμως θελήσει να φύγει, και το εκφράσει, δεν θα πρέπει να το πάρουμε αψήφιστα. Η κατασκήνωση δεν είναι ένα παιχνίδι σκληραγώγησης. Αν το παιδί δεν περνάει καλά, πως η αγωνία και η λύπη του είναι μεγαλύτερη από τη χαρά του, τότε χρειάζεται να το πάρουμε. Και η απόφαση αυτή θα πρέπει να εκφραστεί με μια θετική χροιά. Το παιδί μας δεν απέτυχε, ούτε θεωρούμε απαραίτητο πως έπρεπε να έχει πετύχει. Ας τονίσουμε αυτές τις λίγες μέρες που έμεινε στην κατασκήνωση σαν ένα κατόρθωμα που του δίνει την εμπειρία να ξαναδοκιμάσει αργότερα, όταν θα νιώθει πιο έτοιμο.
Δεν ξεχνάμε ποτέ πως όλο το νόημα του ταξιδιού “Πρώτη φορά κατασκήνωση” είναι να προσφέρει μια θετική εμπειρία στο παιδί μας. Να ζήσει στιγμές ανέμελες που θα το εφοδιάσουν με δεξιότητες και εμπειρίες βοηθητικές για τη συνέχεια.
Μαμάδες, όλα θα πάνε καλά!
Aπό τη Μαρία Χολέβα
Παιδαγωγό, συγγραφέα και δημιουργό του www.mothersbird.gr
