Η άποψη του Νικόλαου Σταθούλη, έγκριτου δημοσιογράφου, art consultant – art collector
Κάθε Χριστούγεννα διαλέγω τα κρασιά τα οποία θα καταναλώσω σε ολόκληρη την εορταστική περίοδο, που μπορεί να κρατήσει και ένα μήνα.
Άλλωστε τις ευεργετικές ιδιότητες του κρασιού δεν τις παίρνεις όταν περιστασιακά πίνεις, αλλά όταν καταναλώνεις καθημερινά ένα με δυο ποτήρια κρασί.
Μόλις πέσουν τα χρώματα της μέρας και το ιλαρόν φως δώσει την θέση του στο κρύο σκούρο του απογεύματος, ξεκινώ την προετοιμασία του λαμπερού κρασιού.
Διαλέγω ένα λαμπερό κρασί από το Παγγαίον Όρος για τα χρώματα του.
Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές ήταν μεγάλο κέντρο της διονυσιακής λατρείας. Γιατί εκεί ανατράφηκε, σύμφωνα με τον μύθο, ο θεός Διόνυσος και με κρασί τού τόπου μέθυσε τα σαρκοβόρα άλογα τού βασιλιά Λυκούργου.
Ο Διόνυσος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός θεός στη Μακεδονία.
Βέβαια αν βρω κρασιά Νεμέας, επειδή λατρεύω το Αγιωργίτικο για τα λαμπερά του χρώματα και τις μνημειώδεις γεύσεις του, το προτιμώ. Είναι θέμα γούστου καθαρά.
Ποτέ βέβαια δεν θα πω ότι ένα κρασί Πελοποννησιακό είναι καλύτερο από ένα Μακεδονικό. Ποτέ όμως. Δεν επιτρέπεται.
Ο Διόνυσος ήταν ένας θεός ο οποίος συνδέθηκε με την αναγέννηση της φύσης. Με τη διαρκή κίνηση και την παράβαση. Αυτός που μοιράζει το κρασί στους θνητούς χαρίζοντας τους ανεμελιά ήταν.
Ο οίνος είναι ένας λαμπερός και θαλερός έφηβος ο οποίος γνωρίζει καλά πως πρέπει να «ενηλικιώνεται». Αργά. Σταθερά.
Έρχεται μια νέα χρονιά. Ο χειμώνας μας θέλει θαλερούς και δυνατούς.
Οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν πολλά μυστικά της ζωής.
Ιδίως στις γιορτές. Η προσθήκη μυρωδικών, μπαχαρικών, μελιού, ή αρωματικών βοτάνων, όπως θυμάρι, μέντα, γλυκάνισο ή σμύρνα στο κρασί είχε σκοπό να αναδυθεί η γεύση του. Να αξιοποιήσει τα χαρακτηριστικά του.
Σε κάποια μέρη, όπως στην Κω, πρόσθεταν θαλασσινό νερό στο μούστο πριν από τη ζύμωση (τεθαλασσωμένος οίνος), ενώ δεν ήταν άγνωστη η χρήση ρητίνης, αλλά και η προσθήκη αψίνθου (δηλαδή η παρασκευή βερμούτ), μέθοδος που αποδίδεται στον Ιπποκράτη- εξ ου και «Ιπποκράτειος Οίνος».
Το κρασί των εορτών ήταν γλυκό και αρωματικό. Μάλιστα οι αρωματικές προσθήκες δεν χρησιμοποιούνταν μόνο για να βελτιώσουν τη γεύση, αλλά και για να διορθώσουν και σφάλματα της οινοποίησης.
Εγώ διαλέγω καλό λαμπερό κόκκινο κρασί.
Το βράζω σε χαμηλή φωτιά προσθέτοντας μέλι, κανέλα, γαρύφαλο, γλυκάνισο, μέντα, φλούδες από μήλα, πορτοκάλια, λεμόνια και λίγο βυσσινάδα παχύρρευστη. Γλυκαίνει από το μέλι και το βύσσινο.
Αν βαριέμαι να φτιάξω ζεστό αρωματικό κρασί διαλέγω έτοιμα.
Τι να μας πουν οι Γερμανοί και οι Αυστριακοί με το Γκλουβάιν. Τους προσφέρω εκρηκτικό Vinsanto. Και επειδή τους αρέσουν οι σοκολάτες, τους τρατάρω ρουμπινί Μαυροδάφνη. Τους παίρνω τα μυαλά κυριολεκτικά με Samos Vin Doux, Μοσχάτο Ρίου Πατρών, Μοσχάτο Λήμνου.
Το λιαστό «Ιουλιάτικο», του φίλου μου Μπουτάρη, έχει χρώμα λαμπερό βυσσινί με έντονες καφετιές ανταύγειες και ένα πολύπλοκο χριστουγεννιάτικο μπουκέτο από αρώματα αποξηραμένων φρούτων, ξηρών καρπών, καφέ και κακάο.
Αυτά κερνάω.
Άλλωστε το κέρασμα είναι χαρακτηριστικό της ελληνικής φιλοξενίας. Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν γνωρίζει τα χαρακτηριστικά του. Ιδίως τα Χριστούγεννα…
