Πάντα ήθελα να γράψω κάτι για την αληθινή φιλία, που είναι τόσο σπάνια στην εποχή μας. Πάντα εκτιμώ τους ανθρώπους που έχουν πραγματικούς φίλους έστω και αν μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Οι φίλοι είναι η οικογένεια που εμείς έχουμε επιλέξει. Πόσο αλήθεια πολύτιμοι είναι οι πραγματικοί που στέκουν δίπλα μας στα χαρμόσυνα της ζωής αλλά και στα δυσάρεστα. Ο πραγματικός φίλος χαίρεται με τη χαρά μας και μας αγκαλιάζει στα δύσκολα. Πολλές φορές λέμε έχω πολλούς φίλους, ο φίλος μου ο Πέτρος, ο Γιάννης… μήπως όμως τα μπερδεύουμε λιγάκι και απλά είναι γνωστοί και όχι φίλοι πραγματικοί… Τώρα έχουμε και τους διαδικτυακούς και κάπου ο κυβερνοχώρος εμπλέκεται με την αληθινή ζωή.
Έτυχε να διαβάσω το ”Ποίημα στους φίλους” του περίφημου αργεντινού συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες και έδωσε απάντηση σε όλα μου τα ερωτήματα. Σας το αναρτώ αυτούσιο γιατί είναι τόσο σημαντικό και στο τέλος μπορείτε να καταλάβετε αν έχετε φίλους πραγματικούς και να αξιολογήσετε κάποιους ανθρώπους που στέκονται δίπλα σας.
Αυτή είναι η αληθινή φιλία και οι «κανόνες» της για να είναι η ζωή μας συναρπαστική ανάμεσα σε φίλους, πολύτιμους.
Ποίημα στους φίλους
«Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου,
όμως μπορώ να σε ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου
αλλά όταν με χρειάζεσαι θα είμαι δίπλα σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου, όμως μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου για να κρατηθείς και να μην πέσεις.
Οι χαρές, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου.
Αλλά ειλικρινά χαίρομαι να σε βλέπω ευτυχισμένο.
Δεν κρίνω τις αποφάσεις που παίρνεις στη ζωή.
Περιορίζομαι στο να σε στηρίζω, να σε παροτρύνω και να σε βοηθώ
όταν μου το ζητάς.
Δεν μπορώ να σου χαράζω όρια που μέσα τους οφείλεις να κινείσαι,
αλλά σου προσφέρω τον απαραίτητο χώρο για να αναπτυχθείς.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τον πόνο σου όταν κάποια λύπη σού σχίζει την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να τη φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου.
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν τους φίλους και τις φίλες μου.
Δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση.
Δεν ήσουν πρώτος ούτε τελευταίος στη λίστα.
Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι εδώ είμαστε περαστικοί.
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.
Δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος, ο δεύτερος, ή ο τρίτος στη λίστα σου.
Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.»
Πόσο όμορφο αυτό το ποίημα και επίκαιρο…αφού στην δύσκολη εποχή που ζούμε, στην πρωτόγνωρη covid εποχή οι μάσκες έπεσαν και οι αληθινοί δικοί μας άνθρωποι και φίλοι αποκαλύφθηκαν…
Από τη δημοσιογράφο Σίσσυ Νίκα
