Πολλοί γονείς προβληματίζονται επειδή το παιδί θέλει να κοιμάται στο δωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά, ακόμα και όταν πάψει να είναι μωρό ή νήπιο…
Η αλήθεια είναι ότι η κακή αρχή μπορεί να γίνει κατά τη διάρκεια μιας αδιαθεσία του, που οι γονείς θεωρούν πιο ασφαλές να πάρουν το παιδί στο δωμάτιό τους, προκειμένου να το προσέχουν. Εάν αυτό παραταθεί μετά το τέλος της ασθένειας, σε πολλά παιδιά αρέσει και αρνούνται να κοιμηθούν στο δωμάτιό τους και αντιδρούν. Πολλές φορές οι γονείς μεταφέρουν τα παιδιά κοιμισμένα στη διάρκεια της νύκτας και εκείνα μόλις ξυπνήσουν επανέρχονται.
Άλλες φορές η «κακή συνήθεια», ξεκινά σαν παιχνίδι που και οι γονείς μπορεί να το απολαμβάνουν, έτσι ξεκινά το πρόβλημα… Αργότερα όμως οι γονείς συνειδητοποιούν ότι το κοινό δωμάτιο ή η νυχτερινή επίσκεψη έγιναν καθεστώς και ενοχλούνται με τον «μικρό εισβολέα», γιατί χάνουν την ησυχία τους και τον προσωπικό τους χώρο. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, με αρκετά επιμέρους προβλήματα στην κάθε οικογένεια, που συχνά αναζητά βοήθεια από τον ψυχολόγο.
Συζητώντας οι ψυχολόγοι με τους γονείς ανακαλύπτουν ότι, η κακή αρχή έγινε από πολύ νωρίς, από τη στιγμή που ήρθε το μωρό στο σπίτι. Οι παιδοψυχολόγοι προτείνουν ότι μόλις το παιδί έρθει στο σπίτι ιδεατό είναι να μένει στο δικό του δωμάτιο.
Eκτός όμως από το πρακτικό μέρος του θέματος, δηλαδή τη ταλαιπωρία γονιών και παιδιών, υπάρχει και το ουσιαστικό, που αφορά την επίπτωση αυτής της κατάστασης στον ψυχισμό του παιδιού. Έρευνες έχουν δείξει ότι είναι σημαντικό τα παιδιά να μαθαίνουν να κοιμούνται μόνα τους από τους πρώτους μήνες της ζωής τους.
Βέβαια η μαμά κάποιες φορές θέλει να θηλάζει το νεογέννητο στο κρεβάτι της ή ανησυχεί και θέλει να είναι δίπλα του. Όμως, μέσα στους πρώτους έξι μήνες, το παιδί πρέπει να πάει υποχρεωτικά, στο δικό του δωμάτιο.
O ύπνος του παιδιού με τους γονείς, συμβολίζει τη διατήρηση του «αδιαίρετου» μεταξύ της μητέρας και του μωρού, που υπήρχε κατά τη διάρκεια της ενδομήτριας ζωής, γεγονός που παρεμποδίζει την αυτονομία του παιδιού.
Oι γονείς πρέπει να προσπαθήσουν να κόψουν σταδιακά τον ομφάλιο λώρο, που τους ενώνει με το παιδί και να ενισχύσουν την ανεξαρτησία του, που είναι απαραίτητη για την ωρίμανσή του. Πηγαίνοντας, λοιπόν, το παιδί στο δικό του δωμάτιο, αφενός αποδέχεται κάποια όρια, δηλαδή το γεγονός ότι τα παιχνίδια και η συντροφιά των γονιών, κάποια στιγμή τελειώνουν, και αφετέρου προσαρμόζεται στην εναλλαγή της τρυφερότητας, με την ανεξαρτησία και την δημιουργία του δικού του κόσμου και περιβάλλοντος
Αυτό είναι βασικό βήμα για την συναισθηματική του εξέλιξη και την ανεξαρτησία του χαρακτήρα του.
